ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ
Ήταν η τελευταία έκθεση φωτογραφίας του Κώστα Μπαλάφα, με θέμα «Το αντάρτικο στην Ήπειρο 1941-1944», η αφορμή για να γράψω όσα ακολουθούν. Ήταν η συγκίνηση που με συνεπήρε, τα δάκρυα που κύλησαν, καθώς θωρούσα αυτούς τους σταυραετούς των ηπειρώτικων βουνών. Τους ένιωσα «δικούς μου», «δικούς μας» και κάποιες σκέψεις ξεπήδησαν, φθάνοντας μέχρι το σήμερα.
Τι είναι, αλήθεια, αυτό που μας «δένει» με το κίνημα, την αριστερά, τους ανθρώπους και τα κόμματά της; Πώς καλλιεργείται αυτή η ειδικού τύπου «πίστη», πόσο συμβάλλει σ' αυτό η λογική, πόσο επηρεάζει το συναίσθημα; Και, ακόμη, γιατί αυτή η πίστη μειώνεται στις μέρες μας; Από τη μία πλευρά, έχουμε, αναμφίβολα, μια λογική διεργασία. Αν γυρίσουμε μερικές δεκαετίες πίσω, για τη μεγάλη πλειοψηφία αυτή η λογική διεργασία ταυτιζόταν με την αποδοχή των ακλόνητων βεβαιοτήτων για το αναπόφευκτο της επανάστασης και της σοσιαλιστικής έλευσης. Ήταν η πίστη στον «επιστημονικό» σοσιαλισμό.
Ήταν η τελευταία έκθεση φωτογραφίας του Κώστα Μπαλάφα, με θέμα «Το αντάρτικο στην Ήπειρο 1941-1944», η αφορμή για να γράψω όσα ακολουθούν. Ήταν η συγκίνηση που με συνεπήρε, τα δάκρυα που κύλησαν, καθώς θωρούσα αυτούς τους σταυραετούς των ηπειρώτικων βουνών. Τους ένιωσα «δικούς μου», «δικούς μας» και κάποιες σκέψεις ξεπήδησαν, φθάνοντας μέχρι το σήμερα.
Τι είναι, αλήθεια, αυτό που μας «δένει» με το κίνημα, την αριστερά, τους ανθρώπους και τα κόμματά της; Πώς καλλιεργείται αυτή η ειδικού τύπου «πίστη», πόσο συμβάλλει σ' αυτό η λογική, πόσο επηρεάζει το συναίσθημα; Και, ακόμη, γιατί αυτή η πίστη μειώνεται στις μέρες μας; Από τη μία πλευρά, έχουμε, αναμφίβολα, μια λογική διεργασία. Αν γυρίσουμε μερικές δεκαετίες πίσω, για τη μεγάλη πλειοψηφία αυτή η λογική διεργασία ταυτιζόταν με την αποδοχή των ακλόνητων βεβαιοτήτων για το αναπόφευκτο της επανάστασης και της σοσιαλιστικής έλευσης. Ήταν η πίστη στον «επιστημονικό» σοσιαλισμό.
